اخلاق در جنگ

اخلاق در جنگ تحلیل محتوای مکاتبات امیرالمومنین علی^{(علیه السلام)} و معاویه:آنچه که در این رابطه مد نظر است هر دو شیوه از کشف است. اما این کشف، اگر تا کنون به شکل بهینه انجام نگرفته است و قرائت تاریخ بر مبنای شیوه‌های معمول دچار نوعی از رکود معنایی یا ایستائی تاثیرگذاری و عبرت انگیزی شده است، بیشتر از آنکه متاثر از بودن یا نبودن متن تاریخی باشد، تحت تاثیر شیوه‌هایی بوده است که به پارادایم غالب در مطالعه گفتمان تاریخ تبدیل شده‌اند. این معضل تاریخی، تاریخ را وارد حوزه‌هایی از مطالعات موضوعی کرده است که اگر هم حجیم، مفید و قابل توجه نیز باشند، اما پرسش‌های اساسی درباره تاریخ را بدون پاسخ مناسب رها کرده‌اند.

اخلاق در جنگ

آیا تاریخ، باید همچون یک متن تولید شده در برهه‌ای از زمان که بر آن چیرگی «همزمانی» به یک جریان دائمی برای تحلیل تبدیل شده است، مورد مطالعه قرار داد؟ آیا حادثه تاریخی، یک حادثه‌ای است که علیرغم وقوع در زمان خاص، می‌تواند قدرت «درزمانی» خود را در تاثیرگذاری، نوع تحلیل، ارتباط آن با عناصر فرازمانی، امکان مقایسه‌ای، و غیره داشته باشد؟ آیا می‌توان از یک متن تاریخی، به فرامتن «همزمان» و «درزمان» در مراحل قبل، حین و بعد از تولید متن تاریخی دست یافت؟

گوناگون

آیا حوادث گوناگون تاریخ در یک منطقه یا در مناطق مختلف، نوعی از پارادایم‌های مستقل گفتمانی را منعکس می‌کنند یا می‌توانند با همدیگر چه از نظر منطقه‌ای و وحدت مکانی و چه از نظر تفاوت منطقه‌ای و وحدت مناطق ارتباط معنایی داشته باشند؟ آیا تاثیرگذاری تاریخی، یک برداشت ذهنی از شبیه سازی‌های متنی است، یا فراتر از آن نوعی از قرائت حوادث بعدی تاریخی در سایه حوادث قبلی است؟ و نهایتا، آیا می‌توان در قرائت تاریخی از روش‌های مختلف با نگاه میان رشته‌ای استفاده کرد؟

پرسش‌های

پرسش‌های فوق، تنها بخشی از پرسش‌های موجود در رابطه با مطالعات و تحقیقات مربوط به تاریخ می‌باشند. پرسش‌های فراوان دیگری وجود دارند که هم در مورد چگونگی نگاه به موضوع تاریخ و هم درباره نگاه به مسائل درونی و پیرامونی تاریخ می‌باشند. یکی از ویژگی‌های مطالعات تاریخی زایندگی و تولیدکنندگی آنها در جهت طرح پرسش‌های گوناگونی است که بعضا زمان و مکان را نادیده گرفته و حتی متن (حادثه تاریخی) را تنها به‌عنوان سکویی برای دست‌یابی به معناهای دیگر مورد بهره‌برداری قرار می‌دهد. از این منظر، تاریخ، خود، به یک گفتمان تاریخی تبدیل می‌شود که نیازمند قرائتی از جنس دیگر می‌باشد.