سیاست فرهنگی

در حیطه مطالعات سیاست فرهنگی انتقادی چه چیزی می‌تواند هم جنبه عملی داشته باشد و در عین حال، موضعی انتقادی اتخاذ کند و بر خلاف فشارهای صنایع خلاق عمل کرده، و در مقابل مهربانی و شادی صنایع خلاق، عمل کند؟

چگونه مطالعات سیاست فرهنگی‌ـ انتقادی می‌تواند به شناخت بهتر سیاست فرهنگی کمک کند که درست در تقابل با لفاظی تسکین‌بخش و تهوع آورِ دپارتمان‌های تبلیغاتی، مشاوران دولتی و مزدوران ژورنالیسم تجاری باشد؟

مولفه‌های اصلی مطالعات سیاست فرهنگی‌ـ انتقادی عبارتند از:

• بررسی اسناد ادارات عمومی (بین‌المللی، ملی، منطقه‌ای، ایالتی و دولت‌های محلی) و ادارات خصوصی (شرکت‌ها، گروه‌های لابی، شرکت‌های تحقیقاتی، سازمان‌های غیر دولتی و اتحادیه‌‌ها)؛
• بررسی مذاکرات (پارلمانی، مطبوعاتی، گروه‌های لابی، فعالان و دانشگاهیان)؛
• یارانه‌ها (منابع درآمدی صنایع فرهنگی)؛
• قوانین (قوانین توانمندساز و موارد قانونی در مورد کار، کپی رایت و سانسور)؛
• تاریخ (آنچه که از گذشته بجا مانده و آنچه که جدید است)؛
• مردم(چه‌کسی در ‌سیاست مشمول و چه‌کسی مطرود محسوب می‌شود؟)؛
• آلودگی‌ها (هزینه‌های زیست محیطی صنایع فرهنگی)؛

معقول است تا تلاش‌های هوشمندانه‌ تبلیغات گرایان، صنایع خلاق را به مثابه بخشی از اشتیاق آنان برای قدرت تلقی کنیم. عقلانی است تا نحوه عملکرد سیستم مالکیت معنوی و مولفه‌های فرهنگی مصرف را تایید نماییم و همین طور به بسیاری از بخش‌های اقتصادی بخش فرهنگی نظاره کنیم. اما آیا می توانیم این لفاظی را باور کنیم؟ اینجا همان نقطه مساله ساز است.

مطالعه ۳۵ صفحه آغازین کتاب