ارتباطات بحران

ارتباطات بحران تبدیل بحران به فرصت: یکی از اصلی‏ترین کارکردهای بحران برای سازمان‏ها دگرگونی و تحول بنیادینی است که در نگرش و رویه‏های جاری سازمان حاصل می‏شود. فرایند احیا و توسعه بعد از بحران‏ یکی از دغدغه‏های اساسی سازمان‏ها است. مثلاً بانکی را تصور کنید که با بحران کمبود منابع در اثر اختلاس از شبکه بانکی مواجه است. این بانک برای جلب اعتماد مشتریان و سپرده‏گذاران به ارتباطات اثربخش و کارآمدی نیازمند است که بتواند طرف‏های ذینفع خود را از تبعات مشکل پیش‏آمده آسوده خاطر نگه دارد.

ارتباطات بحران

به همین ترتیب، در هنگام وقوع بلایای طبیعی نیز اطلاع‏رسانی دقیق و مناسب می‏تواند از پیامدهای اجتناب‏ناپذیر بحران‏ها مثل پخش شایعات و نگرانی‏های بی‏‏مورد، پیشگیری کند. فصول متوالی و دوازده‏گانه کتاب حاضر به نمونه‏های متعدد بحران‏های طبیعی و سازمانی اشاره می‏کند که خواننده فارسی زبان نیز می‏تواند نسبت به نمونه‏های داخلی و میزان دقت و اثربخشی ارتباطات بینش خوبی کسب کند. نویسندگان این کتاب را به سه بخش تقسیم کرده‏اند که هر بخش نیز به نوبه خود دارای چند فصل است. آنها کوشیده‏اند در بخش اول کتاب مفهوم ارتباطات بحران را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند. فصل اول کتاب به ارائه تعریف جامع و دقیقی از مفهوم «بحران» و تجزیه و تحلیل عناصر تشکیل­دهنده آن اختصاص یافته است.

تعریف

ادامه این فصل پا را از مرحله تعریف فراتر گذاشته و انواع بحران‌هایی را که ممکن است به تجربه آدمی درآید، شرح داده است. نویسندگان فصل دوم را به یکی از مهمترین عناصر بحران که همانا «عدم قطعیت» است اختصاص داده‏اند. موضوع عدم قطعیت بویژه از این جهت حائز اهمیت است که شیوه‌های معمول اطلاع‌رسانی را به چالش می‏طلبد و موفقیت ارتباط‌گران در هنگام بروز بحران تا حد زیادی بسته به این است که آن را چگونه مدیریت کنند. در این قسمت ۱۰ درس در زمینه مدیریت شرایط عدم قطعیت به خوانندگان ارائه شده است.

درس‏هایی

فصل سوم و چهارم نیز درس‏هایی در زمینه برقراری ارتباطات و رهبری اثربخش بحران ارائه شده است. نویسندگان در جای جای کتاب تاکید کرده‌اند که با مهار صحیح بحران می‏توان از آن برای خلق فرصت‏های سازنده و احیاگرانه سود جست و از تبدیل آن به یک فاجعه بزرگتر پیشگیری کرد. بخش اول این کتاب نیز با ارائه توصیه‏های عملی درباره چگونگی خلق فرصت‏های سازنده، ابزار مناسبی برای رسیدن به ارتباطات اثربخش بحران به دست می‌دهد.

کتاب

بخش دوم این کتاب نیز دارای چهار فصل است که نویسندگان در آنها به شرح نمونه‏هایی از تجارب عملی در مواجهه با بحران پرداخته‏اند. هرکدام از این مطالعات موردی یکی از موضوعات ارائه شده در بخش اول کتاب را در برگرفته است. در پایان هر کدام از این موارد نویسندگان ارزیابی نحوه عملکرد ارتباط‏گران بحران را به خواننده سپرده و از او خواسته‏اند با توجه به درس‎‏های عملی ارائه شده در بخش قبل در مورد میزان کارایی ارتباطات بحران هر کدام از سازمان‏های درگیر با بحران قضاوت کنند.