جایگاه پیوند سرمایه انسانی و سرمایه اجتماعی در نظام اقتصادی اسلام

جایگاه پیوند سرمایه انسانی و سرمایه اجتماعی در نظام اقتصادی اسلام:از عوامل مهم توسعه و رشد در یک نظام اقتصادی، سرمایه و انواع مختلف آن است. سرمایه‌های فیزیکی، اقتصادی، فرهنگی، انسانی و اجتماعی جزو منابع تولیدی ارزشمند و ایجاد کننده ثروت در هر جامعه محسوب می‌شوند. میزان برخورداری هر مجموعه اقتصادی از این سرمایه‌ها، تأثیر ویژه‌ای بر جایگاه و رتبه نظام حاکم بر آن جامعه را در فضای بین‌الملل مشخص می‌نماید. (سالارزاده امیری و سیدحسن حسینی، ۱۳۸۸).

جایگاه پیوند سرمایه انسانی و سرمایه اجتماعی در نظام اقتصادی اسلام

تقسیم‌بندی‌های گوناگونی پیرامون به‌کارگیری انواع مختلف سرمایه در روند رشد و توسعه اقتصادی مطرح است.

به عنوان مثال براساس دیدگاه مطرح شده در سمپوزیم او ای سی دی (OECD)، پنج حجم مشخص تحت عنوان سرمایه قابل شناسایی است این سرمایه‌ها اجمالاً به شرح ذیل توصیف می‌شوند:

فیزیکی

۱) سرمایه فیزیکی یا سرمایه تولید شده (شامل ساختمان، ابزار، سخت‌افزار و نرم‌افزار و حجم انباشت اطلاعات)

۲) سرمایه طبیعی (زمین، معدن و …) و آن‌چه که به عنوان پدیده مولد در طبیعت یافت شده و می‌تواند تولید ثروت کند.

انسانی

۳) سرمایه انسانی که در افراد به ودیعه قرار داده شده و یا می‌تواند توسط دگرگونی در افراد محقق شود. این سرمایه شامل انباشت، سلامت، یادگیری (Learning) و تجربه و مهارت در نیروی انسانی شاغل در روند تولید است.

۴) سرمایه اجتماعی که اجمالاً شامل ترکیبی از نُرم‌ها، شبکه‌ها، گروه‌ها بوده و موجب تسهیل و روان‌سازی رفتار مشترک و مجموع رفتار اجتماعی در جهت ایجاد انسجام، مساعدت و هماهنگی در تعامل جمعی می‌گردد.

ترکیب

به نظر می‌رسد ترکیب نهایی عوامل فوق در قالب انجمن‌های عمومی، خصوصی و ترتیبات اجتماعی جهت‌گیری‌های تولیدی را شکل می‌دهد (به عنوان مثال شامل سیستم سیاسی، قانونی که بر تمام جزئیات نظارت دارد، می‌شود) (اعتصامی، منصور، ۱۳۸۳)