سیاست گذاری شبکه های ماهواره ای

سیاست گذاری شبکه های ماهواره ای: اولین قمر مصنوعی یا ماهواره؛ اسپوتنیک یک، توسط اتحاد جماهیر شوروی در چهارم اکتبر ۱۹۵۷ به فضا پرتاب شد. پس‌ از آن تنها به فاصله سه ماه در سوم ژانویه ۱۹۵۸ اولین ماهواره آمریکایی؛ اکسپلوور در مدار زمین قرار گرفت.

عدم کارایی پخش مستقیم برنامه‌های تلویزیونی

ماهواره‌های مذکور، دارای کارایی پخش مستقیم برنامه‌های تلویزیونی نبودند و تنها جنبه تحقیقاتی داشته و امکانی برای انتقال سیگنال‌ها فراهم می‌آوردند؛ اما سابقه پخش تصاویر ماهواره‌ای به دهه ۱۹۶۰ بازمی‌گردد،

تلویزیون ماهواره‌ای

با لحاظ این نکته که در آن زمان تلویزیون ماهواره‌ای به ایستگاه زمینی عظیم، قدرتمند و گران‌قیمت نیاز داشت تا بتواند به ارسال و دریافت سیگنال‌های صوتی و تصویری بپردازد. علاوه بر این، به دلیل آنکه ماهواره‌ها به مداربسته پرتاب نمی‌شدند، تصاویر ارسالی آن‌ها فقط برای چند ساعت در شبانه‌روز قابل دریافت بود.

ماهواره‌های نقطه‌به‌نقطه

این ماهواره‌ها که می‌توان آن‌ها را نسل اول ماهواره‌های پخش محسوب کرد به ماهواره‌های نقطه‌به‌نقطه شهرت یافتند. به این معنا که تنها ابزاری برای انتقال سیگنال‌ها، بین دو ایستگاه زمینی (فرستنده و گیرنده) بودند و در نقاطی ثابت قرار داشتند. با پیشرفت تکنولوژی، هنگامی‌که ماهواره‌ها به‌صورت ثابت در مدار زمین قرار گرفتند، این امکان پیدا شد برنامه‌های تلویزیونی به‌صورت مستقیم بر روی گیرنده‌های تلویزیونی قرار گیرند.

اولین ماهواره‌ تلویزیونی به نام تله استار

با گذشت ۵ سال از پرتاب اسپوتنیک یک، اولین ماهواره‌ تلویزیونی به نام تله استار در سال ۱۹۶۲ برای انتقال برنامه‌ها بین آمریکا و اروپا به فضا پرتاب شد (اشرافی، ۱۳۸۰: ۲۹۲). در سال ۱۹۷۶، ماهواره‌ پخش مستقیم برای گیرندگان تلویزیونی به نام هرمس در کشور کانادا به کار گرفته شد؛

پخش مستقیم ماهواره‌ای

اما پخش مستقیم ماهواره‌ای با پرتاب ماهواره آسترا در دسامبر ۱۹۸۸ و آغاز فعالیت آن در فوریه ۱۹۸۹ به یک مسئله‌ مهم جهانی تبدیل شد.