معنا شناسی واژه “دین” در قرآن کریم

جایگاه محوری قرآن کریم در منظومه فکری اسلام و ویژگی‍ های منحصر بفرد آن، منجر شده تا خداوند متعال نسبت به تدبّر در این کتاب الهی و بهره‍مندی از اصول و آموزه‍ های آن به‍ مثابه راهنمایی جاودانی، به کرات توصیه نموده باشد. در واقع قرآن‍ کریم در کلام الهی به اوصافی شناسانده شده که حکایت از حیات و تأثیر‍گذاری مستمر آن در ورای تمامی زمان‍ها و مکان‍ها دارد؛

دانشگاه امام صادق‍ علیه السلام به‍ عنوان نهادی که بر بنیادی خیر و نیکو و مطابق با آموزه‍ های دینی تأسیس شده و چنان تعریف شده تا بر این اصل استوار بوده و بدین ترتیب از کژی و انحراف دور باشد (أ فَمَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلى‏تَقْوى‏مِنَ اللّهِ وَ رِضْوانٍ خَیْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلى‏شَفا جُرُفٍ هارٍـ قرآن کریم. سوره مبارکه التوبه، بخشی از آیه شریفه ۱۰۹)، از حیث محتوایی، فلسفی و ساختاری در ارتباطی تنگاتنگ با قرآن کریم قرار دارد و توسعه مطالعات قرآنی و تلاش برای حاکمیت فرهنگ قرآنی (در پرورش نیروی انسانی، تربیت مدیران، تولید نظریه علمی و … ) تنها اولویت محوری دانشگاه به‍ شمار می‍آید که تمامی سیاست‍ها در ذیل آن معنا می‍دهد.

این رویکرد با هدف خروج قرآن کریم از مهجوریتی تعریف شده که رسول خدا‍ صل الله علیه و آله پیوسته نگران آن بوده و امت را نسبت به این پدیده خطرناک تحذیر می‍دانند؛ باشد که با قرآن از در افتادن به گمراهی و کفر بازداشته شوند؛ «وَ قالَ الرَّسُولُ یا رَبّ‏ِإِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا» (قرآن کریم. سوره مبارکه الفرقان، آیه شریفه ۳۰).