اکثریت اهل اسلام را اهل تسنن تشکیل می‌دهند. ما نه تنها در داخل کشور با جمع زیادی از اهل تسنن سروکار داریم که در دیگر کشورها، اغلب مسلمانان را اهل تسنن تشکیل می‌دهند. در قرآن کریم و روایات معصومان (عليه السلام) بر مسئله وحدت و تعامل برادرانه با غیرشیعه سفارش شده است. (واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لاتفرقوا… اما أخ لک فی الدین او نظیر لک فی الخلق…) و در صحنه عمل مشاهده می‌کنیم که دشمنان از تفرقه‌ها سوءاستفاده کرده و به نفع خود بهره می‌برند. تعامل صحیح منطقی مبتنی بر فقه و اخلاق اسلام می‌تواند ما را به تمسک به حبل‌الله نزدیک کند. وجود گروه‌های انحرافی افراطی همیشه بوده و هست. از زمان مولا امیر مؤمنان علی ‌(عليه السلام) حضرت با ناکثین و قاسطین و مارقین سروکار داشتند و در زمان ما القاعده و طالبان و النصره و داعش؛ اما این گروه‌های افراطی درصد کمی از اهل تسنن را تشکیل می‌دهند و لذا نباید حکم همه آن‌ها را یکی بدانیم، کما اینکه امامان معصوم‌ (عليه السلام) نیز حکم آن‌ها را یکی نمی‌دانستند.

ضرورت آنچه گفتیم، تأکید و تأیید می‌شود با این بیان که شیعه نیز خود را اهل تسنن می‌داند، به این معنی که ما نیز خود را پیرو سنت رسول‌الله (صلي الله عليه و آله) می‌دانیم با این تفاوت که ما سنت رسول‌الله (صلي الله عليه و آله) را از کانال اهل‌بیت (عليه السلام) فرا می‌گیریم و برادران اهل تسنن از راه‌های مختلف دیگر؛ اما باید اذعان کنیم که در پاره‌ای از موارد در عمل از سنت رسول خدا (صلي الله عليه و آله) دور شده‌ایم و بازگشت به سیره و سنت رسول خدا (صلي الله عليه و آله) که همانا دستور صریح قرآن کریم است، تغییر رفتار و عملکرد ما را می‌طلبد.